Sevdiğini kaybedince insanın yüreğinde kırk mum yanarmış, Sonra her geçen günde mumlardan biri sönermiş. En sonunda geriye bir mum kalırmış. O tek mum yaşam boyunca sönmezmiş, insan ölünceye dek içinde yanarmış.
İnsan sevdiklerini yitire yitire yaşar şu hayatta; yıllar geçtikçe yanan ve sönen mumlar birbirine karışır. Öyle ki gönlünde hangi mum kimin için yanıyor bilemezsin; mumun alevinde sevdiğinin kimliğini göremezsin, yalnız belli belirsiz bir acının dumanı titreşir.
Zaman geçtikçe acı uslanır, akıllanır, bilgeleşir ve hüzne dönüşür, yara kapanmıştır elbet ama inceden inceye sızlar durur. Yüreğimde ömür boyu sönmeyen tek muma, Özlem’e…
Av. Çılga Kumsal Şahin